Afscheid nemen komt in vele vormen voor. Het meest pijnlijke en meest confronterende is wanneer we afscheid moeten nemen bij een overlijden. Toch herken ik diezelfde pijn, wel minder intens, ook in andere situaties. Zo ben ik tot de constatatie gekomen dat afscheid nemen voor mij toch wel een moeilijk gegeven is. Ik neem niet graag afscheid! Ik houd liever vast, ook al was hetgeen vastgehouden werd niet meer goed voor mij!
In april heb ik afscheid genomen van mijn steun en toeverlaat, mijn coach, mijn mentor, mijn paard! De leegte die hij achterliet was duidelijk merkbaar, zowel bij mezelf als in de kudde. Hij is de aanzet geweest om eens na te denken over afscheid en loslaten. De pijn was zeer duidelijk! Door te voelen komen de inzichten. Inzichten die te maken hebben met wie ik was, wat belangrijk voor me was, wat ik nodig had. Door ‘het gemis’ van het vertrouwde, ontstond een bewustwording van de essentiële noden. Ik heb afscheid genomen van iets oud vertrouwd. Ik heb dit deel moeten loslaten. Afscheid en loslaten … Beiden zijn verbonden, beiden zijn noodzakelijk om te groeien. We kunnen niet groeien wanneer we geen afscheid willen nemen van oude patronen, van oude gewoontes die voor ons niet goed meer zijn. Zo nam ik afscheid van gewoontes die me tegenhielden. Ik nam afscheid van angsten die onterecht waren, die me niet lieten zijn wie ik ben.
Wanneer we afscheid moeten nemen, laten we niet altijd los. Loslaten betekent laten gaan zodat er plaats komt voor iets nieuw. Toch vervallen we dikwijls terug in die oude patronen en gewoontes. Bij het begin van het nieuwe jaar zijn we beladen met tal van goede voornemens. Voornemens waarvan we denken dat ze bij ons passen en ons gelukkiger kunnen maken. Voornemens die nieuwe verwachtingen onderbouwen. Het gevaar dat we toch na enkele weken deze voornemens aan het verschuiven of aan het uitstellen zijn, is heel reëel. Wanneer we niet loslaten, wanneer we het proces van afscheid en loslaten niet ingaan, neigen we terug te keren naar het oude vertrouwde!
Het nemen van afscheid is dan ook een periode van inkeer en bezinning om onszelf voor te bereiden op een nieuw gegeven. Iets is weg! Iets vraagt om nieuwe invulling! Deze invulling vraagt dan ook herkenning en erkenning aan elke vezel, aan elke dimensie in ons lichaam, in ons zijn! Het installeren en vernieuwen van patronen vraagt meer dan een gedachte! Het vraagt inzet, inspanning, vreugde en vertrouwen om uiteindelijk opgenomen te worden in ons leven.
Ik ben zo dankbaar voor het feit dan ik dit elke dag mag beleven met de paarden. Zij tonen onvoorwaardelijk het loslaten en vertrouwen. Zij gaan onvoorwaardelijk aan de slag om inzichten te tonen zodat het proces van inkeer en bezinning kan starten. Met veel vreugde en super gemotiveerde plannen en heel veel inzet begin ik mijn jaar 2020 om te groeien, zowel als persoon, als coach / Coaching Met & Door Paarden, als ruiter, als bonni, als partner, ….
En dat is wat ik jullie ook toewens en waar ik me voor inzet!
Op naar een groeiend, openbloeiend 2020 en dat ik jullie daar bij kan helpen!